Λίγα Μακαρόν ακόμα, παρακαλώ...

Γεια σας!

Χρόνια και ζαμάνια! Λοιπόν, ο Φλεβάρης μας αποχαιρέτησε και τώρα θα πρέπει να ανεχτούμε το Μάρτη... Μαζί με τον Φλεβάρη, μας αποχαιρετά και το βιβλίο του Pierre Herme "Macarons". Όμως, μη στενοχωριέστε... Δεν θα το αφήσουμε τελείως. Σίγουρα θα αναρτήσω κι άλλες συνταγές του, βέβαια λίγο διάσπαρτες και σε μη καθορισμένο χρονικό διάστημα. Πάντως, για να μην παραπονιέστε, σήμερα δημοσίευσα άλλες τρεις συνταγές για αυτά τα υπέροχα μικρά γλυκάκια.

Πρώτα, τα μακαρόν με πικρή σοκολάτα. Είναι διαφορετικά απ' τα συνηθισμένα αλλά εξίσου νόστιμα. Τρως μια μπουκιά και αρχικά νιώθεις το ζουμερό και γλυκό μπισκοτάκι να σου γλυκαίνει το στόμα. Μετά, αρχίζει να λιώνει η κρέμα σοκολάτα και λόγω της έντονα μεστής γεύσης της, νομίζεις ότι έχει κάποιο αλκοολούχο ποτό. Μετά απ' αυτή τη γλυκιά πίκρα, γεύεσαι τα τελευταία ψίχουλα των μπισκότων που έχουν μείνει στο στόμα και έρχεται η ισορροπία... Εξαιρετικό!

Δεύτερο έρχεται το μακαρόν με την γέμιση αλμυρής καραμέλας βουτύρου. Ίσως, το αγαπημένο μου και απ' τα τέσσερα μακαρόν που έφτιαξα αυτήν την περίοδο!.. Αρχίζει έντονα, με τη γεύση της καραμέλας, νότες αλατιού εκπλήσσουν τον ουρανίσκο. Μετά τα συναισθήματα γίνονται πιο απαλά, αφού η κομψή λιπαρότητα και το άρωμα του "καμένου" βουτύρου κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Τέλος, το μπισκοτάκι καθαρίζει το στόμα, χωρίς εγωισμό, αφήνοντας και λίγο από το άρωμα σε εσάς.

Τελευταίο αλλά όχι χειρότερο από τα άλλα, το μακαρόν espresso. Αυτό όταν το δαγκώνεις καταλαβαίνεις τι θα πει espresso. Έντονη γεύση, χωρίς να σε απωθεί. Η υφή είναι διαφορετική. Μοιάζει πιο πολύ σαν πάστα παρά σαν μπισκοτάκι με γέμιση. Νιώθεις που και που και το τραγανό περίβλημα. Ωραίο και ισορροπημένο.

Γενικά, τα μακαρόν είναι δύσκολα στην παρασκευή τους, αλλά όχι ακατόρθωτα! Για κάποιον που αναζητά τις προκλήσεις, είναι ιδανικά. Καλή διασκέδαση λοιπόν και καλή τύχη!